Dalam bahasa yang ditaip statik seperti Go atau ML, pemboleh ubah juga mempunyai jenis, bermakna hanya jenis nilai tertentu boleh disimpan di dalamnya. Sebagai contoh, pemboleh ubah jenis "integer" tidak boleh menyimpan nilai teks.

Dalam bahasa yang ditaip dinamik seperti Python, jenis pemboleh ubah disimpulkan oleh nilainya, dan boleh berubah mengikut nilainya. Dalam Common Lisp, kedua-dua situasi wujud serentak: Pemboleh ubah diberi jenis (jika tidak diisytiharkan, ia diandaikan sebagai T, supertaip sejagat) yang wujud pada masa penyusunan. Nilai juga mempunyai jenis, yang boleh disemak dan ditanya pada masa larian kod.